August: De Sömmer-Märchen in twee Delen.
„Man wat sall ik dor tegen doon?,“ froog se de Fissen. „Krieg anfangen!“, repen all mitnanner. – As de Königskinner dat höörden, wullen se dor eerst nix van weten. Man do wurr hör bedüddt, wat dat för ’n Spaaß gaff, ’n rechte Krieg mittomaken, un do kregen se dor Sinn an.
de Königin harr ’n good Fründ, dat was de ruge, tuusterge Noordwest. De nöögde se to dat Spill. De Nacht muss hör Sleier deep swart farven, un boven an de Hemel wurren groot Schippen vull Water anfahren. Un dann gung ’t löss!
Frau Eemse un hör Kinnerkes slepen sööt un röögden sük blot so ’n Spierke in Drööm; ok Eemt Frees lagg in faste Slaap. Do fung dat mit eens an to hulen: Noordwest kwamm as ’n wild Deer upspringen. Un Königin Noordsee hör lüttje witte Peerdjes tirrelden mit flinke Beentjes dorher, un d’r achteran stampden dicke swarte un griesgröne Peer, de stellden sük pielliek in de Höchte un fullen up Eemt Frees sien Land un over Frau Eemse un hör Kinnerkes her. Un de Schippen leten hör Water daalsusen, un all de Butten un Schullen un Schellfissen un Kabbeljauen spaddelden un futerden dor manken.
Frau Eemse wuss gaar neet, wat hör overkwamm. Se sprung heel un dall over ’t Stüür to d’ Bedde ut, un hör Kinnerkes gierden un gilpden um hör to. Dann trummelde se Eemt Frees to d’ Slaap ut, de van all de Schandaal over sien egen Snurken noch nix hört harr.
dor hörde eerst wat to, dat he to Benüll kwamm, man do was d’r al Leeps genoog geböhrt: de Peer hoppelden as mall up sien Land herum un harren al ’n Deel stücken trampelt. De Deren wüterden un fratten, un dor kwamm ’n allmachterge Wallfisk answummen un haude mit sien Steert manken de Eemsekinner un beet groot Stücken ut dat moje Land. Un de Königskinner lachden sük scheev over de Spaaß.
Man do was Eemt Frees d’r ok! Un he puusde Königin Noordsee liek in ’t Gesicht, dat de swarte Sleier in Plünnen utnannerstoov. Un stunn mit Arms in d’ Sied un mit upblasen Backen un puusde un puusde, dat all de Königskinner rüggels overnannerpulterden. Un de lüttje witte Peerdjes strumpelden over d’ Kopp, un de dicke swarten un griesgrönen kwammen ok to liggen. Junge, Junge, wat gung dat d’r her!
Un as Frau Eemse dat sach, do fung se luudhals an t’ Lachen, un hör Kinnerkes jogen d’r achterna.
Do dreihde ok de ruge Nöördwest sük um un huulde rüggels.
„So“, see Eemt Frees, „dor wassen wi för ’t eerst mit klaar!“
Man och – sien moje Land! Dat harr ’n arige Pöter wegkregen, un wat d’r uttrampelt un ofreten was, dat brochd d’r nüms weer an.
Un Eemt Frees brullde ’n paar Mielen in d’ Wind, dat Königin Noordsee vör Schrick trillde un vergatt, hör Kroon uptosetten, wenn ok de Nacht al oftrucken was. Un dann stüürde se ’n Stück of wat Ofgesanden na Eemt Frees un leet um Free beden.
do kunn de olle Goodhals neet „Nee“ seggen, man he leet hör beloven, dat se noit weer ’n Overfall wagen un Frau Eemse un hör Kinnerkes nix weer andaan wull.
So wurr Free sloten, un ’t kwamm all bi lüttjen weer in d’ Riege.
Frau Noordsee settde hör Kroon up un leet hum tinkeln, dat ’t ’n Aard harr; un dorbi gniffelde se, un hör Ogen keken so gleinig un falsk, un wat se doch, dat vertellde se nüms...
(ut: Friesische Märchen, Friesen-Verlag, A. D. Heine, Wilhelmshaven 1919; overarbeidt van Menna Hensmann, nakeken van Carl-Heinz Dirks)