Juli: Eemt Frees Teil 1
(ut: Friesische Märchen, Friesen-Verlag, A. D. Heine, Wilhelmshaven 1919; overarbeidt van Menna Hensmann, nakeken van Carl-Heinz Dirks)D at is nu al lang, lang her, do wohnde boven an de Waterkant ’n Riese, de heetde Eemt Frees. Hum höörde all dat Land, dat tüsken Holland un Ollenbörg lagg. Moot un Knaakölje harr he genoog, un wenn he ok jüüst neet de allerklookste was, dat stunn fast: he was ’n wahre Goodhals.
Eenmaal kwamm d’r ’n groot mooi Wiev bi hum; dat was Frau Eemse. De vertellde hum, dat se al ’n wiede Reis achter sük harr un dat se noch wieder wull. Frau Eemse harr vööl, vööl Kinnerkes, se wuss sülvst neet wovööl, un de wull se all na de Königin henbrengen, de hör Riek achter Eemt Frees sien Land harr, na de allmachtige Noordsee. Un umdat se nu neet mehr so wied lopen höövde, wull se hum beden, dat se hör Weg dör sien Land nehmen dürs.
As se mit hör tinkelnde Ogen hum so leevardig ankeek un hör lang sülvern Haar in de Sünne glimmern leet, do kunn un mugg Eemt Frees hör dat neet ofslaan. Un nu truck Frau Eemse mit all hör dusend Kinnerkes, de vör Bliedskupp hüppden un sprungen, liek dör Eemt Frees sien Land. Un na ’n Tied of wat kwamm se an de Stee, wor Königin Noordsee hör Riek anfung.
Och, wat sachen se dor för ’n Herelkheid! Königin Noordsee truck nett hör Sleier vör weg, de de Nacht hör meesttieds vördaan muss, un settde sük 'n Kroon van edel Gold up ’t Haar, de was mit wunnerbaar slepen Stenen besett, dat dat utsach, as wenn dor Füür utschoot. Un Königin Noordsee harr wall dusendmillionen Kinner, de spöölden dor all mit lüttje Fissen; un up grote Fissen reden all herum, un vööl satten ok up moje witte Peerdjes, dor sprungen se all mit up un daal.
Frau Eemse un hör Kinnerkes fungen luut an to Pülsken: dat was hör Gröötnis an de hoge Frau. De settde sük blot hör Kroon wat hoger up de Kopp un see wieder nix. Man se leet dat gewähren, dat de Frömden in hör Riek kwammen.
Frau Eemse hör Kinnerkes wassen eerst ’n bietje bang, as all de Königskinner dor up hör torieden kwammen, un se wullen weer umdreihen. Man de jogen achter hör an un grepen hör un reten hör mit un lachden un seen, se wullen Kriegentje spölen. Do wurrren de Eemsekinnerkes driester; se muchen so baldadig geern spölen un danzen. Un ’t düürde neet lang, do lepen se hör Moder weg un juchterden mit hör neje Fründen dör Noordsees Riek.
Dat gung nu ’n hele Sett so wieder. Frau Eemse broch immer mehr Kinner to Welt un föhrde hör all de sülvige Padd dör Eemt Frees sien Land. Un Königin Noordsee see dor nix up tegen, se harr ja Bott genoog in hör Riek.
Nu wassen dor avers al van hör Unnerdanen, de kunnen dat absoluut neet utstahn, dat dor sovööl Frömden kwammen un hör de Königskinner to spölen weghaalden. Dat wassen de Fissen, besünners de Butten. Un se keken so tursk up de lüttje Eemsekinner un moken vergrellde Ogen, un wenn se unner sük wassen, dann schullen se as Ketelböters; dorvan heten enige noch vandage „Schullen“. Un up ´t lesd deen se nix anners mehr un wurren d´r heel scheevsnuterg bi.
Man wiel dat all nix hulp, gungen de Butten na de dicke Fissen, de alltied so grammieterg wassen, dat se dor schell van keken un de dorum „Schellfissen“ heten, un de wussen Raad: „Wi mutten Königin Noordsee dat bibrengen, dat dat frömde Goodje al mehr as tovööl is in uns Riek. Dat drifft uns ut uns Rechten un se spölen sük hier up, as wenn se hierher höörden.“ Un nu fungen se an, Königin Noordsee dat vörtojaueln – am besten kunnen dat de Kabbeljaue(l)n. Eerst wull se dor neet up hören un see nix. Man se laggen hör Dag un Nacht in de Ohren un höörden neet up tö stökeln un to puren, bit dat se anfung, dor over natodenken, un dat uplest sülvst to glöven.